Schaduw

Kijkend naar het werk van Jeffrey Linker was ik voor even weer een kind. Ik tuurde in een zonverlichte sloot op zoek naar torren, visjes en watervlooien. Mijn ogen langzaam wennend aan het felle zonlicht, ontwaarden steeds meer beestjes, krioeldend in het water. Tot mijn verbazing bleek zich in de diepe schaduwen tussen de waterplanten nog veel meer leven te bevinden. Toen ik in staat was het donker te ontleden bleken mijn ogen geen toegang meer te hebben tot het licht. Er was klaarblijkelijk tijd voor nodig om door te dringen in eerst het licht en daarna het donker van die onderwaterwereld.

Kijkend naar het werk van Jeffrey Linker stuit je op een schijnbaar ondoordringbare zwarte muur. Langzaam aan geeft het beeld zich prijs, vormen opgebouwd uit donkere, vlak naast elkaar liggende tonen worden zichtbaar. Deze diepe zwarten, vormen samen een verleidelijk fluwelige huid als de pels van een mol. Je zou het papieroppervlak willen strelen, tegelijkertijd maakt deze onbekende duistere wereld een angst in je los die er voor zorgt dat je hand zich terugtrekt.

De vergelijking met muziek dringt zich op. Alleen het onderste gedeelte van de toonladder wordt gebruikt. Eerst horen we bijna niets maar als onze oren gewend zijn klinkt een diepe harmonische melodie, die zowel verleidelijk, dreigend als troostend is.

Jeffrey Linker onderzoekt en ontleedt de schaduw en presenteert ons de schoonheid van het duister in al zijn facetten.

Herman van Hoogdalem, Beeldend kunstenaar.